Vioolkrijger
Buiten is het winter — binnen serveert het orkest 4 seizoenen op een avond.
Nu is het lente. De zwarte blouse van de violiste is opgehangen aan haar rechterschouder, haar linker is ontbloot. (Dat asymmetrie weer helemaal in de mode is, je vrouw heeft het daarstraks nog gezegd.) Naaldhakken, af en toe zichtbaar onder de wijdwaaierende witte broekspijpen, nagelen de violiste aan het podium. Wiegend volgen haar heupen dan weer de golven die het orkest over ons uitstort, dan weer dirigeren zij het ritme.
Hoog daarboven surft haar strijkstok op de lijnen die zij kiest: 1000 schitterende fragmenten van wit licht op een Zuiderse zee waarin ik wil verdrinken. Wanneer werd het plots zomer?
Ik bewonder het contrast in haar armen. Zijn zij symmetrisch? Zou dat kunnen, een violist met perfect gespiegelde armen? Neen denk je, er is een arm die de viool steunt en er is een arm die de boog doet dansen over de snaren: andere spieren, andere training. Andere armen.
Met je ogen dicht hoor je hoe zij klanken uit haar instrument haalt die je terugbrengen naar je eerste jaar muziekschool. Je ziet dat notenleer schriftje, met die bloedmooie rode viool erop. Dat instrument was het mooiste wat je ooit had gezien en je zou er Beethoven op willen spelen, want dat was het mooiste wat je ooit had gehoord. Zoals zij nu klinkt: dat is het geluid dat jij uit zo’n rode viool had willen toveren.
Maar je zou muziek links laten liggen en het zwaard oprapen en daar dan redelijk goed in worden (of toch minstens vele malen beter dan in muziek) en het inzicht kruipt plots onder je huid, zo helder dat het pijn doet. Het is de vader- en de moederhand bij het zwaardvechten: de rechterhand is mannelijk, stabiel, het scharnierpunt. De linkerhand vrouwelijk, levendig en sturend, levendig. De kunst is: beide handen evenredig ontwikkelen.
Een paar maten waan je je slim: zwart-wit begin-einde rond-vierkant, man-vrouw, plus-min,… : allemaal in evenwicht wanneer de tegengestelden even sterk zijn. Asymmetrie is niet in, het is tijdloos.
Dan speelt het orkest de winter. Dan bevriest een druppel op je wang.