Moeder waarom schrijven wij?

Ernest Hemingway, Cuba - fotograaf onbekend

“Er is niets aan schrijven. Zet je aan een typemachine en begin te bloeden.” De auteur van bovenstaand citaat had recht van spreken: hij won een Nobelprijs literatuur. 7 jaar daarna joeg hij zich 2 kogels door het hoofd: Ernest Hemingway had genoeg gebloed.

Een van mijn grootste literaire helden, Sándor Márai, deed nog beter dan Ernest: hij schoot zichzelf de wereld uit op zijn 88e. Een greep uit broodschrijvers met notoire depressies: Tennessee Williams, Virginia Woolf, F Scott Fitzgerald, Coetzee, Houellebecq. Dichter bij huis: Jotie ‘tHooft, Jean-Marie Berckmans, of die allergrootste van eigen bodem, Louis Paul Boon.

Schrijven maakt niet gelukkig hashtag understatement.

En toch dit blog dan. Opnieuw, na tien jaar stilte. Waarom?

Omdat etter af en toe uit de wonde moet. Omdat kokende druppels een ventiel nodig hebben voor de ketel ontploft. Omdat de wereld op een bergtop mij naar adem doet happen want te groot is voor mij alleen. Om dat kippenvel bij die straatzanger in Milaan. Om die traan bij de herinnering aan een vriend.

Omdat de inkt kruipt waar ze niet vloeien kan.