Sonnet voor Barbara #1

Jij, Roodkapje die bloemen plukt en lacht,
zingt en zacht de jager vilt en verslindt.
Hij, eerst vegeterend, dan naakt versmacht,
vraagt is het dan niet het vlees dat ons bindt?

Jij, fabelachtig figuur, die deze schorre ezel
noten doet balken, IA-IA-maar majeur.
Jij, volwassen sprookje, zinderend in elke vezel.
Hoe rijm jij mijn diep grijs met zonnekleur?

Jij zegt pak mij vast Ik laat de woorden los,
Jij zegt streel mij Ik ontvuist mijn handen,
Jij meisje moederziel alleen in het bos,
Zet in de weerloze wolf haar tanden.

Jij, nu zonder kapje –
Ik kijk met grote ogen!