Vioolkrijger
Buiten is het winter — binnen serveert het orkest 4 seizoenen op een avond.
Nu is het lente. De zwarte blouse van de violiste is opgehangen aan haar rechterschouder, haar linker is ontbloot.
Paleis van pijn
Muren die liegen dat ze wit zien
Alsof ze geen bloed aan hun wanden hebben
Genummerde gangen waarin niets nog telt
Dan de bezette bedden en borden die jij niet meer eet
Aria voor Maria
Een zanger zonder armen
Geeft vleugels aan een lied
Dat akkoorden smeedt met engelen
Die haar schitterend licht opnemen in de mist
Sonnet voor Barbara #1
Jij, Roodkapje die bloemen plukt en lacht,
zingt en zacht de jager vilt en verslindt.
Hij, eerst vegeterend, dan naakt versmacht,
vraagt is het dan niet het vlees dat ons bindt?
Het siliconen hart & Mozart
Kan je het een simpele duif kwalijk nemen dat zij een monument besmeurt? Wellicht niet: een cloaca laat zich niet controleren en voor een duivenbrein is de Sixtijnse kapel wellicht een even geschikte receptor als een verloederde woonkazerne in de voormalige DDR.
Reflectie voor 2023
In 2023 wens ik u een inzicht toe over de pijn van afscheid nemen. Over de twee soorten pijn wanneer iemand uit je leven verdwijnt.
Irimi: a matter of nature
When uke confronts us, the choices we make instinctively, define who we are. In a martial context, these choices may even define whether we are.
To be or not to be really becomes the question under a falling sword.
Straf
Maar levenslang wordt te kort want de scan
vonnist mama tot moeder van één minder.
Volle krullebol wordt doorschijnende witte man.
Bovenbuur
Jij verlicht mij, vierkant.
Jij rondt mij
af – draait mij
binnen beneden jou.
De zwartwitte prins
Hij lijkt in trance, onbewogen, de ogen gesloten. Een witte sfinx die zich oplaadt voor de storm die hij op de zaal zal loslaten. En ik vraag me af: wat kan de man die als 12 jarige in een zomer mijn leven veranderde in een paar uur met een volle zaal?
Rasputin of Ma Baker
Bij de Bolero van Ravel roept hij enthousiast: “Een paradijs! Met watervallen. En een troep die feest viert.” In de Zomer van Vivaldi hoort hij Jerry die Tom te slim af is en in Humblembee van Korsakov een achtervolging van de Apaches op de blauwbloezen.
Pépé maakt een entree
We horen Pépé al voor hij de hoek om gereden komt: de ingehouden grom van zijn V8 verraadt hem. Hij komt aan in stijl: kap naar beneden, pilotenbril op, de witte haren die hem nog resten netjes getrimd. De grijns om zijn gezicht nog exact dezelfde als dik 25 jaar geleden. Aan mijn moeder zie ik dat die grijns nog precies hetzelfde effect heeft als toen.
Moeder waarom schrijven wij?
“Er is niets aan schrijven. Zet je aan een typemachine en begin te bloeden.” De auteur van bovenstaand citaat had recht van spreken: hij won een Nobelprijs literatuur. 7 jaar daarna joeg hij zich 2 kogels door het hoofd: Ernest Hemingway had genoeg gebloed.
Kus van je zoon
Met de sopraanstem die Pie Jesu door het schip van de kerk heeft gedragen sommeer je je hongerige roedel aan tafel. Diezelfde stem galmt avond na avond door de gang waar je vanop het melkbankje uren belt met vriendinnen die jouw advies inwinnen. Ze snijdt door merg en been en muur en dubbel glas wanneer ze je aan de voordeur vertellen van je broer en zijn motorongeluk.
Brief aan Juliana Lumumba
Op 8 april lanceerde Creative Belgium ‘Sorry is een begin’: een oproep om in naam van de Belgische bevolking excuses te schrijven aan Congo voor het koloniale verleden. Ik schreef één van de elf inzendingen die op de shortlist belandden. De brief werd ook gepubliceerd door Knack.
Sonnet voor een vader
De tijd was al even getikt als het onmogelijk verlangen naar je jongenstijd
Verboden verzuchtingen die de opgekropte stilte steeds luider overstemden
Die de man die je ooit was overmanden tot jij die eens mijn moeder temde
Niet meer was dan een minnaar zonder lief, met zijn hele wezen in strijd
Requiem for T
Armistice Day. Fireworks light up the sky with golden sparkles at the banks of the Thames to celebrate that the world stopped burning an odd century ago. In that light: red buses drive on and off London Bridge in slow motion. The whole scene looks like an apocalyptic Harry Potter movie.
Maanlicht
De volle maan strooit stippen op een zwarte Donau
Een kind dorst naar de moederborst, het weent
Twee benen houden de man krijgsgevangen, hij leent
Een paar maten tijd die hij later verdrinken zou